Μια κλεφτή ματιά πίσω.. Την ώρα που ο θόρυβος της ζωής κοπάζει και η καρδιά αφουγκράζεται φεγγάρια ξεχασμένα. Ανείπωτα βαθιά.. Γαλάζια.. Ή μήπως τα μάτια ήταν γαλάζια και τα φεγγάρια μελιά.. Βουτάω στις θάλασσες του χθες να θυμηθώ. Σκοτάδι ο βυθός τους. Τις σκιές κάποιων ναυαγίων νιώθω μα δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια είναι. Δεν μπορεί.. Κάποτε θα είχε φουσκώσει ο αγέρας της νιότης τα πανιά τους για να πλέουν μαγεμένα προς την δύση του ήλιου.. Ώσπου τα πήρε μαζί του στην χάση του απ' τον ορίζοντα. Μαζί και τα όνειρά τους. Άφησε πίσω του κάτι δειλινά σαν σταλαγματιές βασιλικής πορφύρας.. Και μετά.. Μετά μου έμεινε το φεγγάρι που μου είχες χαρίσει.. Εκεί στο ελαφονήσι. Μέσα σε μια ασημοστόλιστη βάρκα. Ήταν πράγματι ανείπωτα γαλάζιο.. Και ανείπωτα βαθύ.. Τόσο βαθύ που πνίγηκα μέσα του κι ότι άφησα πίσω είναι ένα άδειο σώμα..Διασωλημένο στις ανάγκες και τις υποχρεώσεις του..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου