Σύγχρονη καταστολή χωρίς όρια

Τρέμουν τους δικούς τους! ΑΕΙ ήτανε και πάει..


Γιατί τους καίει το άσυλο;
Επειδή φοβούνται την κοινωνία.


Τρέμουν τις κοινωνικές αντιδράσεις που ως αυτή την στιγμή είναι περιορισμένες αλλά όταν μια σπίθα ανάψει, τότε γνωρίζουν πως η κοινωνική φωτιά θα εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα.


Και κατά κανόνα η σπίθα αυτή ανάβει στο πρωτοπόρο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας. Τα πανεπιστήμια. Η κατάσταση έτσι του πανεπιστημιακού ασύλου, πάει πολύ πέρα απ' το ζήτημα "πανεπιστημιακό άσυλο". Σημαίνει μια στροφή σε ένα γενικότερο πολυπλόκαμο αυταρχισμό και κρατική καταστολή, με άμεσο στόχο το τσάκισμα κάθε φωνής διαμαρτυρίας που λέει το εξής :


Μπορεί η επιλογή μου να ήταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στις εκλογές, αλλά δεν ανέχομαι να μου έχουν υφαρπάξει την ψήφο προκειμένου να με οδηγήσουν στο χείλος του γκρεμού. Ψηφοφόρος είμαι, μαλάκας δεν είμαι. Η απόσταση έτσι από την κατάφαση στην άρνηση είναι μια δρασκελιά που ο ψηφοφόρος των δύο αυτών κομμάτων είναι ώριμος πλέον να την πραγματοποιήσει.
Και το ξέρουν.



Αυτή τη φωνή θέλουν να τη σβήσουν. Αυτό ειπώθηκε καθαρά στην βουλή. Από τη στιγμή που ψηφίζεται μια κυβέρνηση, διαμορφώνεται ένας συσχετισμός στο κοινοβούλιο, ο νόμος είναι νόμος και εμείς στην ουσία θα περιμένουμε μετά από τέσσερα χρόνια να ψηφίζουμε και μετά θα υλοποιούμε τις αποφάσεις.


«Πρόκειται δήλωσε η Παπαρήγα στην εκτός βουλής ομιλία της προς τους συγκεντρωμένους και εξαγριωμένους φοιτητές, για μια σύγχρονη καταστολή που δε θα έχει όρια, γιατί η κρίση βαθαίνει, γιατί η ανάκαμψη αργεί να έρθει, γιατί δεν είναι σίγουρο ότι μέχρι να έρθει η ανάκαμψη - που καθυστερεί και στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη - αν δε θα υπάρχει νέος κύκλος κρίσης. Η υπόθεση πανεπιστημιακό άσυλο δεν μπορεί να συζητηθεί στενά. Βεβαίως, υπάρχουν οι μηχανισμοί της προβοκάτσιας που δούλεψαν για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά παίρνει καινούρια χαρακτηριστικά και αυτό είναι υπόθεση όλου του λαϊκού κινήματος και πρέπει να πούμε και των γονιών των φοιτητών και των σπουδαστών, όποια άποψη κι αν έχουν για τις μορφές πάλης, για το αν πρέπει να γίνεται μια κατάληψη ή όχι. Δε συζητάμε γι' αυτό.
Αν θέλετε, συνέχισε, απόψεις για τις μορφές πάλης μπορείς να έχεις και έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις, να βλέπεις έτσι αλλιώς το κίνημα, αλλά η λύσσα με την οποία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., "Δημοκρατική Συμμαχία" μίλησαν σήμερα και που, υποτίθεται, μια σειρά διαφορές παρακάμπτονταν και έμπαινε κριτήριο πανεπιστημιακό άσυλο και οι εκλογικές διαδικασίες, είναι ένα πράγμα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Και βεβαίως δεν μπορεί να αποδεσμευτεί η πάλη για τις συνδικαλιστικές, δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες, που αρχίζει να γίνεται επίκαιρη, δεν μπορεί να αποδεσμευτεί απ' την πάλη για το τι πανεπιστήμια θέλουμε, τι ΤΕΙ θέλουμε, τι εκπαιδευτικό σύστημα θέλουμε, τι εργασιακές σχέσεις θέλουμε, τι ασφαλιστικό σύστημα θέλουμε και, σε τελική ανάλυση, τι οικονομία και τι κοινωνία θέλουμε.»