Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο..
Ποιος ρε Ελληναράδες έχει στρέψει το βλέμμα του στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που χρεοκόπησε αυτός για να υπερπλουτίσουν οι τοκογλύφοι του Τζέφρυ Τσαντ;
Ένας στους επτά έλληνες είναι ρε νεογραψαρχίδηδες, που επί των λεωφόρων μου κάνετε πασαρέλα με τα τετράτροχα της ματαιοδοξίας και με το γάβγισμα των ελλήνων μπετόβεν στην διαπασών επί των ηχείων, έτσι ώστε άνετα και δίχως τύψεις θα σας πυροβολούσε κάποιος επί του κρανιακού σας κενού!
Κατά 25% έχουν αυξηθεί οι άστεγοι από την αρχή του χρόνου, ρε τσόλια ενώ παράλληλα έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της η νεά γενιά αστέγων, αυτή των ανθρώπων που μέχρι πριν από λίγο καιρό είχαν επαρκές βιωτικό επίπεδο. Τα νιώσατε γιατί μου φαίνεται ότι πάσχετε από το σύνδρομο του θεατή.. Θά έρθει οσονούπω και η σειρά σας.. Η σειρά μας..
Τα στοιχεία που διατηρεί η υπεύθυνη της οργάνωσης «Κλίμακα», ανέφεραν ότι μέχρι το τέλος του 2010 οι άστεγοι στην Αθήνα υπολογίζονταν στις 20.000.
Στο κέντρο αστέγων της οργάνωσης φιλοξενούνται δέκα άστεγοι. Δύο φορές την εβδομάδα
γίνεται διανομή φαγητού.
Η Αντα Αλαμάνου, υπεύθυνη του ξενώνα, εξηγεί ότι είναι εντελώς διαφορετικοί από τους άστεγους που βλέπαμε μέχρι σήμερα στην Αθήνα: Δεν παρουσιάζουν ψυχικές διαταραχές ούτε εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ. Οι περισσότεροι μάλιστα είχαν μέχρι χθες ένα επαρκές βιωτικό επίπεδο.
Στην κρίσιμη ηλικία των 40, 50, 55 έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς σπίτι. Ζουν έξω, κοιμούνται στα παγκάκια και σιτίζονται από ιδρύματα.
Ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας, που επέφερε η οικονομική κρίση, και αντιμετωπίζουν τους κινδύνους που κρύβει η νύχτα. Ντρέπονται για τη νέα τους «θέση» στην κοινωνία, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Είναι οι νεοάστεγοι, αν ο όρος δεν προκαλεί..
«Δεν προσλαμβάνουν πενηντάρη»
«Πέντε μήνες κοιμόμουν στο υπόγειο ενός καφενείου στον Πειραιά, ψάχνοντας καθημερινά για δουλειά στα καράβια. Η προσπάθεια να ορθοποδίσω με γλίτωσε από την αυτοκτονία».
Ο Σωτήρης ναυτικός.
«Δεν έχω πια τίποτα να φοβηθώ»
«Παρκάρω το αμάξι σε κατοικημένες γειτονιές. Ξυπνάω το ξημέρωμα, πριν φέξει, για να μη με βλέπουν. Μέχρι να βγει ο ήλιος πάω στην πλατεία Συντάγματος. Ετυχε να συναντήσω φίλους και γνωστούς. Κατανοούν το πρόβλημα. Κερνούν έναν καφέ. Πέρασα δυόμισι μήνες με 12 ευρώ. Τις νύχτες αντιμετώπισα μεγάλους κινδύνους στους δρόμους. Χρήστες ουσιών με απειλούσαν, κρυμμένος στο πίσω κάθισμα κοίταζα ομάδες που έσπαγαν τζάμια αυτοκινήτων κι έκλεβαν. Δεν βαριέσαι, τα έχασα όλα. Δεν έχω πια τίποτα να φοβηθώ. Αλλά το μυαλό μου δεν φτάνει στην αυτοκτονία».
Στα 55 χρόνια του ο Λάμπρος έμεινε άστεγος. Ο Λάμπρος έχει δύο παιδιά,
«Σκέφτηκα να τελειώσω τη ζωή μου»
Υγιής, σαραντάρης και διπλωματούχος μάγειρας ο Παναγιώτης, που βρέθηκε κι αυτός στο δρόμο πρόσφατα, αφού έχασε τη δουλειά του:
«Είναι δύσκολο, σκέφτηκα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Ζεις χωρίς φαγητό, καθαριότητα, συνθήκες υγιεινής; Πλένομαι δύο φορές την εβδομάδα σε σπίτια φίλων. Με το συσσίτιο του δήμου και της Εκκλησίας υποσιτίζεσαι.
Το φαγητό δεν τρώγεται. Ψαρόσουπα χωρίς ψάρι, ένα μπολάκι ζουμί κι ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά είναι κάτι.
Το βράδυ κρύβομαι, παρακολουθείς έναν πόλεμο με κακοποιούς και χρήστες ουσιών. Πολλές φορές βρέθηκα σε κίνδυνο. Σκότωσαν έναν άστεγο μπροστά στο δημαρχείο της Αθήνας. Δεν υπάρχει ασφάλεια».
«Φοβάμαι»
«Το χειμώνα κοιμόμουν σε νοσοκομεία, το καλοκαίρι στην πλατεία Συντάγματος. Καθημερινά παλεύεις με τον κίνδυνο. Φοβάμαι. Τώρα κοιμάμαι στην πλατεία Κεραμεικού. Με άλλους τέσσερις άστεγους. Οι δύο είναι νέες γυναίκες. Μόλις σε πάρει ο ύπνος σού κλέβουν ό,τι έχεις επάνω σου. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί ξέρεις ότι μπορεί και να σε σκοτώσουν».
Στο Δήμο Περιστερίου εργαζόταν ο Παναγιώτης που βρέθηκε κι αυτός στο δρόμο στα πενήντα, τους τελευταίους οχτώ μήνες: «Εμεινα άνεργος όταν αντιμετώπισα πρόβλημα υγείας. Θα είμαι άστεγος μέχρι την επόμενη άνοιξη».
Ποιος ρε Ελληναράδες έχει στρέψει το βλέμμα του στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που χρεοκόπησε αυτός για να υπερπλουτίσουν οι τοκογλύφοι του Τζέφρυ Τσαντ;
Κατά 25% έχουν αυξηθεί οι άστεγοι από την αρχή του χρόνου, ρε τσόλια ενώ παράλληλα έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της η νεά γενιά αστέγων, αυτή των ανθρώπων που μέχρι πριν από λίγο καιρό είχαν επαρκές βιωτικό επίπεδο. Τα νιώσατε γιατί μου φαίνεται ότι πάσχετε από το σύνδρομο του θεατή.. Θά έρθει οσονούπω και η σειρά σας.. Η σειρά μας..
Τα στοιχεία που διατηρεί η υπεύθυνη της οργάνωσης «Κλίμακα», ανέφεραν ότι μέχρι το τέλος του 2010 οι άστεγοι στην Αθήνα υπολογίζονταν στις 20.000.
Στο κέντρο αστέγων της οργάνωσης φιλοξενούνται δέκα άστεγοι. Δύο φορές την εβδομάδα
γίνεται διανομή φαγητού.
Η Αντα Αλαμάνου, υπεύθυνη του ξενώνα, εξηγεί ότι είναι εντελώς διαφορετικοί από τους άστεγους που βλέπαμε μέχρι σήμερα στην Αθήνα: Δεν παρουσιάζουν ψυχικές διαταραχές ούτε εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ. Οι περισσότεροι μάλιστα είχαν μέχρι χθες ένα επαρκές βιωτικό επίπεδο.
Στην κρίσιμη ηλικία των 40, 50, 55 έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς σπίτι. Ζουν έξω, κοιμούνται στα παγκάκια και σιτίζονται από ιδρύματα.
Ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας, που επέφερε η οικονομική κρίση, και αντιμετωπίζουν τους κινδύνους που κρύβει η νύχτα. Ντρέπονται για τη νέα τους «θέση» στην κοινωνία, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Είναι οι νεοάστεγοι, αν ο όρος δεν προκαλεί..
«Δεν προσλαμβάνουν πενηντάρη»
«Πέντε μήνες κοιμόμουν στο υπόγειο ενός καφενείου στον Πειραιά, ψάχνοντας καθημερινά για δουλειά στα καράβια. Η προσπάθεια να ορθοποδίσω με γλίτωσε από την αυτοκτονία».
Ο Σωτήρης ναυτικός.
«Δεν έχω πια τίποτα να φοβηθώ»
«Παρκάρω το αμάξι σε κατοικημένες γειτονιές. Ξυπνάω το ξημέρωμα, πριν φέξει, για να μη με βλέπουν. Μέχρι να βγει ο ήλιος πάω στην πλατεία Συντάγματος. Ετυχε να συναντήσω φίλους και γνωστούς. Κατανοούν το πρόβλημα. Κερνούν έναν καφέ. Πέρασα δυόμισι μήνες με 12 ευρώ. Τις νύχτες αντιμετώπισα μεγάλους κινδύνους στους δρόμους. Χρήστες ουσιών με απειλούσαν, κρυμμένος στο πίσω κάθισμα κοίταζα ομάδες που έσπαγαν τζάμια αυτοκινήτων κι έκλεβαν. Δεν βαριέσαι, τα έχασα όλα. Δεν έχω πια τίποτα να φοβηθώ. Αλλά το μυαλό μου δεν φτάνει στην αυτοκτονία».
Στα 55 χρόνια του ο Λάμπρος έμεινε άστεγος. Ο Λάμπρος έχει δύο παιδιά,
«Σκέφτηκα να τελειώσω τη ζωή μου»
Υγιής, σαραντάρης και διπλωματούχος μάγειρας ο Παναγιώτης, που βρέθηκε κι αυτός στο δρόμο πρόσφατα, αφού έχασε τη δουλειά του:
«Είναι δύσκολο, σκέφτηκα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Ζεις χωρίς φαγητό, καθαριότητα, συνθήκες υγιεινής; Πλένομαι δύο φορές την εβδομάδα σε σπίτια φίλων. Με το συσσίτιο του δήμου και της Εκκλησίας υποσιτίζεσαι.
Το φαγητό δεν τρώγεται. Ψαρόσουπα χωρίς ψάρι, ένα μπολάκι ζουμί κι ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά είναι κάτι.
Το βράδυ κρύβομαι, παρακολουθείς έναν πόλεμο με κακοποιούς και χρήστες ουσιών. Πολλές φορές βρέθηκα σε κίνδυνο. Σκότωσαν έναν άστεγο μπροστά στο δημαρχείο της Αθήνας. Δεν υπάρχει ασφάλεια».
«Φοβάμαι»
«Το χειμώνα κοιμόμουν σε νοσοκομεία, το καλοκαίρι στην πλατεία Συντάγματος. Καθημερινά παλεύεις με τον κίνδυνο. Φοβάμαι. Τώρα κοιμάμαι στην πλατεία Κεραμεικού. Με άλλους τέσσερις άστεγους. Οι δύο είναι νέες γυναίκες. Μόλις σε πάρει ο ύπνος σού κλέβουν ό,τι έχεις επάνω σου. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί ξέρεις ότι μπορεί και να σε σκοτώσουν».
Στο Δήμο Περιστερίου εργαζόταν ο Παναγιώτης που βρέθηκε κι αυτός στο δρόμο στα πενήντα, τους τελευταίους οχτώ μήνες: «Εμεινα άνεργος όταν αντιμετώπισα πρόβλημα υγείας. Θα είμαι άστεγος μέχρι την επόμενη άνοιξη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου