Από τον ξετσίπωτο,
Σε αυτή τη χώρα ο ξεφτίλας πολιτικός αξιώνει να είναι ξεφτίλας χωρίς να του επισημαίνεται. Αυτό βέβαια ίσχυε τις προηγούμενες δεκαετίες.
Τώρα η κρίση ανατρέπει τα δεδομένα για όλους. Κάποιοι μένουν χωρίς δουλειά και προοπτική, άλλοι κερδίζουν τη μούντζα με το σπαθί τους.
Έτσι τα μοίρασε η ζωή.
Δεν είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι οι πολιτικοί που αποδοκιμάζονται δια ιπτάμενων γιαουρτιών τους τελευταίους μήνες, πέφτουν από τα σύννεφα όσον αφορά αυτή την αντιμετώπιση και περιμένουν ο κόσμος να τους υποδέχεται σαν σωτήρες. Από την άλλη μπορεί αυτό να ισχύει για εκείνη την περίπτωση που όντως δεν διαβάζουν αράδα από τα εγκλήματα που ψηφίζουν και προσφέρουν την στήριξή τους στον «αρχηγό» εν λευκώ.
Γι αυτό και ότι πετάει όπως τα γιαούρτια ότι κολυμπάει όπως οι ροχάλες και ότι κινείται πρέπει να υποκινείται.. Από ποιον; Μα από τον ΣΥΡΙΖΑ
Σε κάθε περίπτωση οι στόχοι είναι πολλαπλοί:
Από τη μία να φορτωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ποιο ανοιχτός στο αυθόρμητο και πιο ρευστός πολιτικά ( κι έχοντας στην πλάτη και τον Δεκέμβρη), κάθε αντίδραση και κάθε επεισόδιο, που υποδηλώνει την ρήξη της κοινωνίας με το πολιτικό σύστημα (ρήξη που αποκαλύπτει την βιαιότητα της ακολουθούμενης πολιτικής) και στη συνέχεια να απομονωθεί πολιτικά,
υποδεικνυόμενος ως ο μόνος ασόβαρος χώρος και υποκινητής της κοινωνικής αναταραχής με σκοπό τον προσπορισμό ψήφων.
Άμα πετύχει πέτυχε και τότε όλοι οι υπόλοιποι σημαίνει ότι «στηρίζουν τα μέτρα».
Όταν φαίνεται να μην πολυπιάνει επισείεται και ο φόβος της εκτροπής και των τανκς, κι επιστρατεύονται τα γκλομπς και τα ασφυξιογόνα. Την ίδια ώρα η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ – αγανακτισμένων μπορεί να αντιστρέψει μια κάποια αρχική συμπάθεια, δεδομένου ότι πολλοί εξ όσων δηλώνουν αγανακτισμένοι δεν θέλουν την ταύτιση με κόμματα.
Από την άλλη, να δημιουργείται θόρυβος και να προκαλείται αποπροσανατολισμός, όσο αυτό είναι εφικτό, από τα ασύληπτα μέτρα και το πρωτοφανές ξεπούλημα μιας ολόκληρης χώρας.
Τώρα αν προκληθεί και εσωτερικό ζήτημα, ύστερα από κάποιους μήνες νηνεμίας και συσπείρωσης, ακόμα καλύτερα. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Πως; Με τη συνεχή πίεση που ασκεί η στοχοποίηση του χώρου ως υποκινητή της βίας,
κάτι που ενεργοποιεί τις διαμάχες ανανεωτών – αριστεριστών περί της «καταδίκης» ή μη της βίας και της τήρησης ίσων αποστάσεων όταν η κυβέρνηση είναι φορέας αδιανόητης βίας σε βάρος της κοινωνίας.
Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ να μην επιτρέπει στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα να τον στήνουν στον τοίχο κάθε που ξεσηκώνονται αντιδράσεις, απολογούμενος σ' εκείνους που πραγματικά όφειλαν να απολογούνται και προσφέροντας πεδίο για τους θεατρινισμούς των Παγκαλοκαρχιμάκηδων την ώρα που γίνεται το έλα να δεις...
Χαίρε Καίσαρ οι πραιτοριανοί σου σε υμνούν κι αν καμιά φορά σε φτύνουν να το πάρεις σαν Φθινοπωριάτικη ψιχάλα..
Σε αυτή τη χώρα ο ξεφτίλας πολιτικός αξιώνει να είναι ξεφτίλας χωρίς να του επισημαίνεται. Αυτό βέβαια ίσχυε τις προηγούμενες δεκαετίες.
Τώρα η κρίση ανατρέπει τα δεδομένα για όλους. Κάποιοι μένουν χωρίς δουλειά και προοπτική, άλλοι κερδίζουν τη μούντζα με το σπαθί τους. Έτσι τα μοίρασε η ζωή.
Δεν είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι οι πολιτικοί που αποδοκιμάζονται δια ιπτάμενων γιαουρτιών τους τελευταίους μήνες, πέφτουν από τα σύννεφα όσον αφορά αυτή την αντιμετώπιση και περιμένουν ο κόσμος να τους υποδέχεται σαν σωτήρες. Από την άλλη μπορεί αυτό να ισχύει για εκείνη την περίπτωση που όντως δεν διαβάζουν αράδα από τα εγκλήματα που ψηφίζουν και προσφέρουν την στήριξή τους στον «αρχηγό» εν λευκώ.
Γι αυτό και ότι πετάει όπως τα γιαούρτια ότι κολυμπάει όπως οι ροχάλες και ότι κινείται πρέπει να υποκινείται.. Από ποιον; Μα από τον ΣΥΡΙΖΑ
Σε κάθε περίπτωση οι στόχοι είναι πολλαπλοί:
Από τη μία να φορτωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ποιο ανοιχτός στο αυθόρμητο και πιο ρευστός πολιτικά ( κι έχοντας στην πλάτη και τον Δεκέμβρη), κάθε αντίδραση και κάθε επεισόδιο, που υποδηλώνει την ρήξη της κοινωνίας με το πολιτικό σύστημα (ρήξη που αποκαλύπτει την βιαιότητα της ακολουθούμενης πολιτικής) και στη συνέχεια να απομονωθεί πολιτικά,
υποδεικνυόμενος ως ο μόνος ασόβαρος χώρος και υποκινητής της κοινωνικής αναταραχής με σκοπό τον προσπορισμό ψήφων.
Άμα πετύχει πέτυχε και τότε όλοι οι υπόλοιποι σημαίνει ότι «στηρίζουν τα μέτρα».
Όταν φαίνεται να μην πολυπιάνει επισείεται και ο φόβος της εκτροπής και των τανκς, κι επιστρατεύονται τα γκλομπς και τα ασφυξιογόνα. Την ίδια ώρα η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ – αγανακτισμένων μπορεί να αντιστρέψει μια κάποια αρχική συμπάθεια, δεδομένου ότι πολλοί εξ όσων δηλώνουν αγανακτισμένοι δεν θέλουν την ταύτιση με κόμματα.
Από την άλλη, να δημιουργείται θόρυβος και να προκαλείται αποπροσανατολισμός, όσο αυτό είναι εφικτό, από τα ασύληπτα μέτρα και το πρωτοφανές ξεπούλημα μιας ολόκληρης χώρας.
Τώρα αν προκληθεί και εσωτερικό ζήτημα, ύστερα από κάποιους μήνες νηνεμίας και συσπείρωσης, ακόμα καλύτερα. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Πως; Με τη συνεχή πίεση που ασκεί η στοχοποίηση του χώρου ως υποκινητή της βίας,
κάτι που ενεργοποιεί τις διαμάχες ανανεωτών – αριστεριστών περί της «καταδίκης» ή μη της βίας και της τήρησης ίσων αποστάσεων όταν η κυβέρνηση είναι φορέας αδιανόητης βίας σε βάρος της κοινωνίας.
Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ να μην επιτρέπει στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα να τον στήνουν στον τοίχο κάθε που ξεσηκώνονται αντιδράσεις, απολογούμενος σ' εκείνους που πραγματικά όφειλαν να απολογούνται και προσφέροντας πεδίο για τους θεατρινισμούς των Παγκαλοκαρχιμάκηδων την ώρα που γίνεται το έλα να δεις...
Χαίρε Καίσαρ οι πραιτοριανοί σου σε υμνούν κι αν καμιά φορά σε φτύνουν να το πάρεις σαν Φθινοπωριάτικη ψιχάλα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου