«Εχουμε δει την κορύφωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης», δήλωσε τις προάλλες ο βρετανός διπλωμάτης Σερ Στίβεν Ουολ. «Με λίγη τύχη, δεν θα προλάβω τον θάνατό της [ο Ουολ είναι 64 ετών]. Πρόκειται για τον άνθρωπο που χρημάτισε
μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας του στην Ε.Ε. από το 1995 ως το 2000.
«Ομως συμπλήρωσε είναι σαφές ότι πεθαίνει. Στο κάτω-κάτω, λίγοι θεσμοί κρατούν για πάντα».
Οπως επισημαίνει ο Μάρτιν Κετλ στην «Γκάρντιαν», ο Ουολ ήταν ο σημαντικότερος φιλοευρωπαίος βρετανός διπλωμάτης της εποχής του. Ελαβε μέρος στις σημαντικότερες διαπραγματεύσεις για τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Ηταν σύμβουλος του Τόνι Μπλερ. Κι έγραψε ένα βιβλίο που αρχίζει με τη φράση:
«Είμαι πεισμένος ότι η ολόψυχη συμμετοχή στην Ε.Ε. είναι προς το εθνικό συμφέρον της Βρετανίας».
Το αξιοσημείωτο στην απαισιοδοξία του Ουολ είναι ότι δεν είναι πια αξιοσημείωτη. Οι
συζητήσεις που γίνονται αυτόν τον καιρό στις Βρυξέλλες δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα ή την ευρωζώνη, αλλά το μέλλον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο Ντέιβιντ Μάρκαντ, ένας φιλοευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης, παραφράζει στο καινούργιο του βιβλίο τον Λένιν γράφοντας ότι «η σημερινή πολιτική της Ευρώπης είναι ένα βήμα μπροστά και τρία πίσω».
Δεν είναι περίεργο ότι η συζήτηση γίνεται σε αυτούς τους τόνους, σημειώνει ο βρετανός αρθρογράφος. Η ελληνική κρίση δικαίωσε όσους έλεγαν ότι η χώρα αυτή δεν έπρεπε να γίνει ποτέ δεκτή στην ευρωζώνη. Ομως η κρίση αυτή αποκαλύπτει κάτι που θα είχε αποκαλυφθεί ούτως ή άλλως:
την αποτυχία της γενιάς ευρωπαίων ηγετών, όπως ο Χέλμουτ Κολ, να στηρίξουν τη νομισματική ένωση με μια οικονομική και πολιτική ένωση.
(Για να θυμηθώ εγώ πως εκεί κατά το 1990 είχαν έρθει στα χέρια ο Γερμανός και ο Γάλλος πρεσβευτής για το ποιος από τους δύο θα εξυπηρετούσε παρά το εμπάργκο τις ανάγκες σε τρόφιμα και φάρμακα του Σαντάμ αρκεί να απελευθέρωνε τους ομοεθνείς του που κρατούσε ομήρους! Τέτοια και τόση συνοχή από τότε!)
Ο Μάρτιν Κετλ έγραφε το 1997 ότι «δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια Ευρώπη όπου η Συνθήκη του Μάαστριχτ θα αντιμετωπίζεται σε ορισμένους τόπους (ίσως ακόμη και στη Γερμανία) όπως αντιμετωπιζόταν στο Μεσοπόλεμο η Συνθήκη των Βερσαλλιών:
ως η πηγή του προβλήματος, όχι η απάντηση σ' αυτό.
Αν η προσπάθεια να ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις της σύγκλισης οδηγήσει στη διάλυση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας από τα οποία εξαρτώνται οι φτωχοί, μπορεί να ξεσπάσουν λαϊκιστικές και εθνικιστικές αντιδράσεις σε οποιαδήποτε χώρα της Ενωσης».
Η δυναμική αυτή αποτελεί σήμερα πραγματικότητα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της κρίσης χρέους της Ελλάδας. Η Ευρώπη την οποία ονειρεύονταν ο Ζαν Μονέ και ο Ζακ Ντελόρ υποχωρεί σε μια σειρά από μέτωπα.
Πηγή: The Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ
«Ομως συμπλήρωσε είναι σαφές ότι πεθαίνει. Στο κάτω-κάτω, λίγοι θεσμοί κρατούν για πάντα».
Οπως επισημαίνει ο Μάρτιν Κετλ στην «Γκάρντιαν», ο Ουολ ήταν ο σημαντικότερος φιλοευρωπαίος βρετανός διπλωμάτης της εποχής του. Ελαβε μέρος στις σημαντικότερες διαπραγματεύσεις για τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Ηταν σύμβουλος του Τόνι Μπλερ. Κι έγραψε ένα βιβλίο που αρχίζει με τη φράση:
«Είμαι πεισμένος ότι η ολόψυχη συμμετοχή στην Ε.Ε. είναι προς το εθνικό συμφέρον της Βρετανίας».
Το αξιοσημείωτο στην απαισιοδοξία του Ουολ είναι ότι δεν είναι πια αξιοσημείωτη. Οι
συζητήσεις που γίνονται αυτόν τον καιρό στις Βρυξέλλες δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα ή την ευρωζώνη, αλλά το μέλλον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο Ντέιβιντ Μάρκαντ, ένας φιλοευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης, παραφράζει στο καινούργιο του βιβλίο τον Λένιν γράφοντας ότι «η σημερινή πολιτική της Ευρώπης είναι ένα βήμα μπροστά και τρία πίσω».
Δεν είναι περίεργο ότι η συζήτηση γίνεται σε αυτούς τους τόνους, σημειώνει ο βρετανός αρθρογράφος. Η ελληνική κρίση δικαίωσε όσους έλεγαν ότι η χώρα αυτή δεν έπρεπε να γίνει ποτέ δεκτή στην ευρωζώνη. Ομως η κρίση αυτή αποκαλύπτει κάτι που θα είχε αποκαλυφθεί ούτως ή άλλως:
την αποτυχία της γενιάς ευρωπαίων ηγετών, όπως ο Χέλμουτ Κολ, να στηρίξουν τη νομισματική ένωση με μια οικονομική και πολιτική ένωση.
(Για να θυμηθώ εγώ πως εκεί κατά το 1990 είχαν έρθει στα χέρια ο Γερμανός και ο Γάλλος πρεσβευτής για το ποιος από τους δύο θα εξυπηρετούσε παρά το εμπάργκο τις ανάγκες σε τρόφιμα και φάρμακα του Σαντάμ αρκεί να απελευθέρωνε τους ομοεθνείς του που κρατούσε ομήρους! Τέτοια και τόση συνοχή από τότε!)
Ο Μάρτιν Κετλ έγραφε το 1997 ότι «δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια Ευρώπη όπου η Συνθήκη του Μάαστριχτ θα αντιμετωπίζεται σε ορισμένους τόπους (ίσως ακόμη και στη Γερμανία) όπως αντιμετωπιζόταν στο Μεσοπόλεμο η Συνθήκη των Βερσαλλιών:
ως η πηγή του προβλήματος, όχι η απάντηση σ' αυτό.
Αν η προσπάθεια να ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις της σύγκλισης οδηγήσει στη διάλυση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας από τα οποία εξαρτώνται οι φτωχοί, μπορεί να ξεσπάσουν λαϊκιστικές και εθνικιστικές αντιδράσεις σε οποιαδήποτε χώρα της Ενωσης».
Η δυναμική αυτή αποτελεί σήμερα πραγματικότητα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της κρίσης χρέους της Ελλάδας. Η Ευρώπη την οποία ονειρεύονταν ο Ζαν Μονέ και ο Ζακ Ντελόρ υποχωρεί σε μια σειρά από μέτωπα.
Πηγή: The Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου