The Wall ο τοίχος που δεν έμελλε να σπάσει..

Εκεί θα είμαι. Ψυχή τε και σώματι. Γιατί ο τυπάς αυτός θα με επιστρέψει στην ανήσυχη εφηβεία μου. Τότε που τα όνειρα ήταν μέρος της ζωής σου αν η ζωή σου δεν ήταν όνειρο όπως της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνομηλίκων μου. Τότε που πιστεύαμε πως θα αντιστρέφαμε την εικόνα του κόσμου γιατί εκεί καταμεσής της χούντας μας θωρούσε ανάποδα. Με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω. Τότε που η εκπαίδευση δεν ήταν παιδεία αλλά εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση. Κάτι σαν το κατηχητικό. Και πώς να του εξομολογηθείς σήμερα ότι είμαι κατά το μέρος που μου αναλογεί -γιατί τους ανέχτηκα- υπεύθυνος που το πολύχρωμο γυαλί της αλλοπαρμένης μας νιότης θα το καπνίζαμε τόσο έτσι ώστε σήμερα να μην μπορείς να δεις μέσα από αυτό. Για να έρθει ξανά  το θρυλικό και εμβληματικό the Wall των Pink Floyd και να μου υπομνησει ότι με καταδυνάστευε και εξακολουθεί. Ρίξτο να μου κραυγάσει αλλά όχι πια μέσα από το βινίλιο των 45 στροφών. Τώρα από cd δηλώνοντάς μου να κρατήσω λίγο ακόμη.. Για όσους με ακολουθούν. Αυτόν ,τον Ρότζερ Γουόλτερ θα υποδεχτώ στο κλειστό του ΟΑΚΑ τον Ιούλη. Και μαζί με τα παιδιά μου το χαμένο πουλί της νιότης μου μήπως και απαλλαγώ των ενοχών του μεσήλικα που άλλοι μου έχουν φορτώσει..