Ή μήπως τα έχει ξεπεράσει; Τα γεγονότα των δύο περασμένων εβδομάδων (η δολοφονία στην 3η Σεπτεμβρίου, ο δολοφονικός ζήλος των ΜΑΤ κατά μιας ειρηνικής διαδήλωσης , το σαφάρι για λιντσάρισμα μεταναστών, ο σφαγιασμός μετανάστη στην Πατησίων, η επίθεση με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων και τη… λαϊκή της Καλλιδρομίου, η ανεκδήλωτη απόπειρα κατά αγνώστου στην Πεύκη που συνοδεύτηκε με την εκδηλωθείσα επίθεση κατά αστυνομικών στην ίδια περιοχή), ήταν αποτέλεσμα πολύμηνων ζυμώσεων και αναζήτησης της θρυαλλίδας που θα μετέτρεπε τον αναβράζοντα στο βαρέλι της Αθήνας θυμό, σε ένα βαρύ κοκτέιλ διεγερτικής οργής.
Επί δικαίων και αδίκων.
Το έναυσμα για την πολυσχιδή κοινωνική έκρηξη έδωσε, το πρωινό της Τρίτης 10 Μαΐου, η
δολοφονία από τρεις, πιθανότατα αλλοδαπούς, του 44χρονου Μανώλη Καντάρη.
Ένα ανατριχιαστικό σύμπλεγμα συγκυριών κατέστησε το συγκεκριμένο θύμα της… «μικροεγκληματικότητας» στο κέντρο της Αθήνας εξαγνιστικό σύμβολο της πιο φρικώδους αντίληψης της βίας και της μισαλλοδοξίας.
Έθρεψε τα free corps των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που βγήκαν στους δρόμους με τάγματα εφόδου καταδιώκοντας, χτυπώντας και μαχαιρώνοντας υπό την αστυνομική ανοχή οτιδήποτε εκφράζει τη διαφορετικότητα σε επίπεδο χρώματος και ιδεολογικής θέσης,
για να συμπαρασύρει ως πλημμυρίδα επιφανείς προσωπικότητες όλου του πολιτικού φάσματος στην με την σειρά τους στοχοποίηση κοινωνικών ή πολιτικών ομάδων συλλογικά.
Μια νύχτα της Βαϊμάρης μας λείπει για να δέσει το γλυκό..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου