Η Πρωτομαγιά για κάποιους δεν ήταν λουλούδια κι εξοχή

Επιτέλους και μερικοί άνθρωποι στους δρόμους της ελευθερίας και της αντίστασης. Με πανώ με συνθήματα, με πάθος με πρόθεση ανατροπής της καθεστηκυΐας τάξης πραγμάτων. Συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος (συμβολισμός ακριβής της κατάστασής μας) ΓΣΕΕ και στην Ομόνοια (αρκεί να παραπέμπει στις μεταξύ των εργαζομένων σχέσεις όπως τα χέρια του Ροντέν) ΠΑΜΕ. Με σημαίες που ανέμιζαν απειλητικά και τα χέρια σφιγμένα σε γροθιές απευθύνονταν κυρίως σε μας του καναπεδάτους να εξέλθουμε των κατακόρυφων σπηλαίων μας όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος δάσκαλος του έθνους Ευάγγελος Παπανούτσος, και να διεκδικήσουμε την ζωή που μας ανήκει και που μας έχουν κλέψει. Τα ίδια και στην Θεσσαλονίκη. Την πρωτεύουσα του βορά μας. Στο μεταξύ η υπουργός Λούκας Κατσέλη προέβη σε δήλωση η οποία ξέρω καλά πως την εκφράζει αλλά είναι τόσο μόνη σαν πρόβατο ανάμεσα σε λύκους που ως συνήθως την κάνει για να φωτογραφηθεί και να την κορνιζώσουν στον πίνακα με τις άοσμες άγευστες και άχρωμες επικοινιακές ευχές. ««Σε μια περίοδο που η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση πλήττει καίρια την αγορά εργασίας, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η στήριξη της εργασίας και η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελούν προϋποθέσεις για βιώσιμη έξοδο από την κρίση και διατήρηση της κοινωνικής συνοχής», προέτρεψε άραγε ποιον η Λούκας; Για να μας θυμίσει εκείνον τον δαιδαλώδη νόμο περί της σωτηρίας των υπερχρεωμένων  νοικοκυριών τα οποία εξακολουθούν να βαλτώνουν στα ίδια τραπεζικά λύματα αν δεν έχουν πολλά από αυτά ήδη πνιγεί. Λούκα όποιος διαπιστώνει αδυναμία εφαρμογής της πολιτικής του παραιτείται. Δεν στο έμαθε ο Γεράσιμος αυτό;