Καχυποψία και φοβίες για τις απογραφές πληθυσμού

Βέγγος Πάλλης για την απογραφή 1961

Βαίνει η Ελλάς δια μέσου μιας αμφισβητούμενης επιτυχίας στην ολοκλήρωση της τριακοστής γενικής απογραφής του πληθυσμού της.

Δεκαπενθήμερο ήταν το αναγκαίο για την διαδικασία διάστημα αλλά ακόμη και μήνας να παρεχόταν στην στατιστική υπηρεσία θα αμφέβαλλα για την αριθμητική και κυρίως την ποιοτική ακρίβεια των στοιχείων της επειδή:

Ένα πλήθος Ελλήνων βιώνοντας την διαφορά μεταξύ λόγων και έργων στάθηκε με καχυποψία έναντι της δηλωμένης κυβερνητικής αθωότητας, και ή δεν καταγράφηκε ή τα στοιχεία τα οποία δήλωσε ήταν παντελώς ανακριβή.


Έτσι τούτη τη φορά μπορεί η απογραφή να ήταν απαλλαγμένη από διαφορά συστημικά αμαρτήματα του τύπου χειραγωγήσεις των ερευνητών αλλά και των επεξεργαστών του αποτελέσματος, διαδραματίστηκε ωστόσο υπό το βάρος ενός κλίματος φοβου σε σχέση με το ποιος και για ποιες αιτίες θα αξιοποιούσε τα αποτελέσματά της.

Για ιστορικούς λόγους να θυμίσουμε ότι η πρώτη απογραφή μετά τη συγκρότηση του Ελληνικού Βασιλείου τοποθετείται από πολλούς το 1834. Απογραφικά τεκμήρια, όμως, δεν υπάρχουν και αμφισβητείται η διενέργειά της. Μια άλλη ματαιώθηκε για οικονομικούς λόγους (1903), ενώ τρεις φορές (1889, 1896 και 1940) ουδέποτε ολοκληρώθηκε η επεξεργασία των στοιχείων. Τα αποτελέσματα της πρώτης μεταπολεμικής (1951) ουδέποτε επικυρώθηκαν.

Και ότι εκτός από τις γενικές απογραφές έγιναν κι ορισμένες επιμέρους. Το 1881 στις νεο-απελευθερωμένες Θεσσαλία και Aρτα. Το 1913 από τον στρατό σε Ηπειρο, Μακεδονία, Κρήτη και σε νησιά του Β. Αιγαίου. Το 1923 των προσφύγων από τη Μ. Ασία και τη Θράκη. Το 1947 στα Δωδεκάνησα, μετά την ενσωμάτωσή τους στην Ελλάδα.