Ενα ματσάκι δεντρολίβανο

Τη μέρα που έσβησε ο Θανάσης Βέγγος -και οι Ελληνες άφηναν ματσάκια δεντρολίβανο στις όχθες του Αχέροντα για τον άνθρωπο που αγάπησαν γιατί ήθελαν να του μοιάζουν- είχε μια δύση καλοκαιριάτικη με χιλιάδες κλωστές χρυσαφί που έκλειναν μέσα τους, σαν σε φωτισμένο κάδρο, ποτάμια και πόλεις, πρόσωπα και αστερισμούς, διαδρομές και σταθμούς, αποχαιρετισμούς και αφετηρίες...

Δεν υπήρχε πουθενά Φουκουσίμα (πώς χάθηκε ξαφνικά απ' τις οθόνες του κόσμου το μέγα αυτό γεγονός;), ούτε Μνημόνιο ούτε κομάντος που γάζωναν φαντάσματα στο Πακιστάν ούτε μολυβένιες χώρες κατασπαραγμένες από δικούς τους δικτάτορες και ξένους αγύρτες του μιλιταριστικού καθωσπρεπισμού. Ολα φαίνονταν αχνά και ξένα -προσώρας τουλάχιστον- μέσα σ' εκείνη την ευφρόσυνη εσπερινή φωτοχυσία