Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Η παράσταση έλαβε τέλος...

Η παράσταση έλαβε τέλος οι πρωταγωνιστές αποσύρθηκαν στο παρασκήνιο και ο λαός στα κρεβάτια του να διερωτάται τι ακριβώς έγινε χθες και κυρίως ποια η χρεία του χθες, όταν:

Ο Σαμαράς δηλώνει ότι το λάθος δεν είναι το μνημόνιο αλλά οι όροι εφαρμογής του! Δηλαδή. Τα γνωστά.

Μείωση φορολογίας στους έχοντες και κατέχοντες επιχειρήσεις, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, να ονομάζεται αποκρατικοποιήσεις,
οι απολύσεις εργαζομένων εφεδρείες, η αποπληρωμή των τοκογλύφων ελληνικό φιλότιμο, και η ένταξή μας στο μπλοκ του χάλυβα που ονομάζεται και ΕΟΚ του τέταρτου ράϊχ αδιαπραγμάτευτη,

με την χώρα όλη όμως υπο καθεστώς ολικής διαπραγμάτευσης.

Ο Καρατζαφέρης να επαναλαμβάνει και αυτός δια της αβάσταχτης ελαφρότητας του ακροδεξιού

του είναι τον εαυτό του,

δηλώνοντας ότι ενώπιόν μας έχουμε ένα και μόνο δίλημμα.

Την χώρα ή τον χώρο και φυσικά να προτιμά τον χώρο ανεξαρτήτως του αν θα υπάρχει λαός να τον κατοικεί γι αυτό και προτείνει την συνευθύνη.

Δηλαδή: Επί της αγχόνης να έχει παρέα..

Ο Τσίπρας πάλι που με την παρουσία του εκεί ως εκ του αποτελέσματος συνάγεται, απλώς επιδίωκε να διαφοροποιηθεί του ΚΚΕ, επανέλαβε κι αυτός τα ήδη φωτοτυπημένα σε άπειρες ομιλίες του πως η κυβέρνηση δεν νομιμοοιείται να προχωρήσει στο έγκλημα αυτό κατά του λαού, δίνοντας την εικόνα του ανθρώπου που έψαχνε μια ακόμη ευκαιρία να επαναληφθεί αλλά επισήμως.

Για να διερωτάται ο λαός γιατί δεν του έστελνε σε γράμμα και γραφή και προτίμησε να το μεταφέρει δια ζώσης.

Η Μπακογιάννη (Μητσοτάκη) που δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί αφού καλούν εκείνη δεν προσκαλούν και εμένα ως προεδρο του εαυτού μου,

εξακολούθησε φρικτά ψευδόμενη στο ίδιο μοτίβο του Καρατζαφέρη να μιλά για σπάταλο κράτος που αμείβει εργαζόμενους και όχι κρατικοδίαιτους εργολάβους από τους οποίους προσδοκεί στο κάτι τις τους.

Και ο Κουβέλης παρέστη πρώτον για να καταγραφεί ως αρχηγός,

και δεύτερον για να μας διαμηνύσει από των διαγγελματικών μικροφώνων πως θα καταψηφίσει το μεσομακροπρόθεσμο πρόγραμμα ως να ερωτήθη επί της ουσίας από οιονδήποτε πέραν του εαυτού του.

Στιγμή κατά την οποία έπεσε η αυλαία ενός θεάτρου που μπουλούκια της δεκαετίας του εξήντα αναδεικνύονται θέατρο τέχνης στα μάτια του λαού..


Δεν υπάρχουν σχόλια: