Το δράμα μας με δυο λόγια ή δυο αναρτήσεις..

Μεσολαβούντος του απεχθούς Μάαστριχτ της λευκής βίβλου η αυλαία κατά την επόμενη δεκαετία, του 1990, άνοιξε με βασική προπαγάνδα εκ μέρους του πολιτικού κατεστημένου την ένταξη και παραμονή της χώρας στην ΟΝΕ.

Με ένα στόμα και μια φωνή ο δικομματισμός  μιλούσαν για «εθνικό επίτευγμα», για «ισχυρή Ελλάδα», για «διαρκή ανάπτυξη», για εξασφάλιση του τόπου μέσα στο «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ.

Μερικοί αντέτειναν ότι επρόκειτο για μια νέα αλυσίδα βαρύτατων και μάταιων θυσιών για το λαό, για μια πολιτική που θα γονάτιζε τα λαϊκά στρώματα για να πατήσει πάνω τους και να γιγαντωθεί η πλουτοκρατία.

Υπήρχαν κάποιοι ελάχιστοι μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων που προειδοποιούσαν με την αλήθεια για την επερχόμενη καταστροφή.. Το ποιος ήταν ειλικρινής και ποιος μέσα από το ψέμα βάφτιζε «εθνική επιταγή» το αλητοελιτοκρατικό του συμφέρον εκδηλώθηκε με παταγώδη τρόπο στις μέρες μας.