Η ελληνική κρίση είναι πόρνη!

Του πολιτικού μας αναλυτή
Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Σύμφωνα με τους στρουκτουραλιστές όταν η κρίση σε ένα σύστημα εξουσίας δεν αμφισβητεί τις σχέσεις που το δομούν, αλλά απλώς θέτει σε αμφισβήτηση την λειτουργικότητά του, τότε περιορίζεται στην διαχείριση της συμφοράς που προκαλεί η απορρύθμιση των σχέσεων αυτών. Έχουμε δηλαδή μια επιχείρηση μεταρρύθμισης βασισμένη σε «crisis management», μέσω του οποίου προκαλούνται ελεγχόμενες κρίσεις στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι σε εκείνο του δομικού πολιτικού μετασχηματισμού. Με αυτή την έννοια η ελληνική κρίση είναι μια πόρνη στη διεθνή πολιτική σκηνή, η οποία συμφέρει ως επαπειλούμενη συμφορά.

Μην σας σοκάρει η άποψή μου, τα ίδια λέει και ο μαρξισμός στο ζήτημα αυτό, μόνον που εκείνος «φοβάται» να τοποθετήσει τον ίδιο του τον εαυτό μέσα στο σύστημα, διότι τότε θα αναγκαστεί να
τον συμπεριλάβει στη κριτική του ανάλυση, με αποτέλεσμα να αμφισβητηθεί όχι απλώς η σχέση του με τους άλλους, αλλά και ο ίδιος του ο εαυτός. Το φαινόμενο δεν θα ήταν τόσο τρομερό υπαρξιακά, αν υπήρχε πολιτικό πνεύμα της εποχής της αρχαιοελληνικής περιόδου. Το αντίθετο, θα φρέσκαρε την ύπαρξη και θα προκαλούσε για αγώνα για νέες μορφές πολιτικής νομιμοποίησής της (της ύπαρξης), οι οποίες φευ αποτελούν και το ουσιαστικό πρόβλημα: τελικά αυτό μας εμποδίζει να σπάσουμε αυγά, είναι ο φόβος ότι θα πρέπει να μεταβάλουμε το καθεστώς πολιτικής νομιμοποίησης του εαυτού μας σε ένα σύστημα που ούτως ή άλλως καλείται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του μετασχηματισμού.

Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση της κρίσης, σημασία δεν έχει ποιος προκαλεί τον μετασχηματισμό, αλλά πώς παρεμβαίνουμε εμείς στη διαδικασία προς το συμφέρον των δύο-τρίτων της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, αντί να βλέπεις την κρίση ως κρίση του καπιταλισμού, για παράδειγμα, θα μπορούσες να την δεις ως συμφορά που προκαλείται από το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα σε μια συγκεκριμένη φάση μετεξέλιξής του, ακριβώς για να του επιτρέψει να αναπτυχθεί και κυρίως να νομιμοποιηθεί πολιτικά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πρόκειται ασφαλώς για τεχνητή κρίση στις οικονομικές σχέσεις που επιδιώκουν να μεταβάλλουν την μορφή πολιτικής νομιμοποίησης στην σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Αυτό με την σειρά του προκαλεί τάσεις δομικού μετασχηματισμού του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Μία κρίσιμη αλλαγή στην λειτουργία ενός συστήματος οδηγεί αναγκαστικά σε αναθεώρηση της δομής του.

Μα, έτσι το βλέπουν ήδη κάποιοι μαρξιστές, ίσως επισημάνεις. Ναι, αλλά θέλει ένα βηματάκι πιο πέρα: δεν σχολιάζουμε την κοινωνική συμφορά που προκαλείται, καλώντας σε λαϊκό αγώνα για να περισώσουμε ότι απέμεινε από τα δικαιώματα των εργαζομένων, που ουσιαστικά είναι μέρος των αστικών δικαιωμάτων: δεν μιλάμε δηλαδή για τον κίνδυνο βαθύτερης εκπόρνευσης των εργαζομένων, αλλά για την χρησιμοποίηση αυτής της κατάστασης έτσι ώστε να δομηθεί η ανάγκη νέων σχέσεων εκμετάλλευσης, οι οποίες θα μεταβάλουν αναγκαστικά και την πολιτική σημασία και λειτουργία των φορέων λαϊκής πάλης μεσο-μακροπρόθεσμα.

Η ελληνική συμφορά θα αλλάξει την λειτουργία του καθεστώτος στη χώρα ούτως ή άλλως και αυτό θα μας οδηγήσει να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια διαφορετικά την καθεστωτική δομή, καθώς θα έχει μεταβληθεί και η δική μας λειτουργικότητα στο σύστημα. Αντί λοιπόν να παρεμβαίνουμε έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι η συμφορά συμφέρει ενδεχομένως και εμάς, διότι προδήλως «αμφισβητεί» το σύστημα, ας αναλογιστούμε μήπως τελικά η συμφορά των Ελλήνων, είναι αποκλειστικά η πόρνη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, η οποία επιχειρεί να ελέγξει την ξεχειλωμένη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση μέσω της απόλυτης χειραγώγησης των λαών από το τραπεζικό σύστημα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα έχει μεταβληθεί η δομή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Το χρηματοπιστωτικό λόμπυ θα ασκεί πλέον ολοκληρωτική πολιτική εξουσία και άρα η αριστερά για να υπάρξει κοινοβουλευτικά θα πρέπει να ενταχθεί σε κάποιο «τραπεζικό κλαμπ», όπως ήδη έκανε η σοσιαλδημοκρατία.

Ορίστε τι θέλει σήμερα το «τραπεζικό κλαμπ» των σοσιαλδημοκρατών: μια «επιμήκυνση» του ελληνικού δημόσιου χρέους με τη μορφή μιας σημαντικής περιόδου αποπληρωμής των ελληνικών δανείων, η οποία θα συνοδεύεται από χαμηλότερο επιτόκιο. Στη συνέχεια ΕΕ και ΔΝΤ – εκ μέρους της Fed φυσικά – να εκπονήσουν έναν νέο «ευρωπαϊκό» μηχανισμό στον οποίο θα εντάσσονται οι προβληματικές χώρες της Ένωσης για καμιά δεκαπενταετία, ίσως και περισσότερο και πάντως αντίστοιχα της «επιμήκυνσης» του δημόσιου χρέους τους, στο οποίο πονηρά και σταδιακά θα μεταφέρεται ένα σημαντικό μέρος του ιδιωτικού.

Είναι και αυτός ένας τρόπος να σωθεί ο τραπεζίτης και να συντηρηθεί το καθεστώς στο διεθνές σύστημα, και επ’ αυτού αγωνίστηκε το… θύμα ενός πάθους, το οποίο κατανοεί ο συγγραφέας αυτού του σχολίου. Τον βγάλανε όμως από την μέση - τον Στρος- Καν - μάλλον οι δικοί του της νεοφιλελεύθερης γνωστής λέσχης, καθώς αναζητούν και άλλο χρόνο για να εκμεταλλευτούν την «πόρνη» την οποία όρισα πιο πάνω. Επιδιώκουν να βαθύνει η κρίση στην Ευρώπη και αυτό δεν συμφέρει κανέναν προοδευτικό άνθρωπο που αμφισβητεί το καθεστώς. Ακούστε που σας λέω, σκεφτείτε τι λέω! Όχι, προς θεού ότι συμφέρει η προσέγγιση του Στρος-Καν που παραλίγο να γίνει πραγματικότητα (ακόμη συνεχίζει να αποτελεί το πιθανότερο σενάριο), αλλά αν πάρει διάσταση η κρίση, έτσι όπως έχουν τα πολιτικά πράγματα στην ήπειρό μας, φοβάμαι μια «επανάσταση» των χρηματιστών στη θέση μιας λαϊκής επανάστασης.

Τούτο θα σημάνει την δομική αλλαγή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος προς την απόλυτη ηγεμονία των «ανθρώπων του έξυπνου χρήματος», γεγονός που δεν θα περάσει εύκολα και ίσως γίνει η αιτία ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Και σε κάθε περίπτωση το αίτιο για μια φάση παγκόσμιας φτώχειας. Σίγουρα μια τέτοια εξέλιξη θα σημάνει το τέλος της ιστορίας, όχι όπως το οραματίστηκε ο Μαρξ, αλλά όπως το επεδίωξε ο χρηματιστής – για άλλη μια φορά, αλλά μάλλον αρτιότερα τώρα!

Θα ήθελα να μην διαβάσετε αυτές τις σκέψεις με την λογική του μικρότερου κακού. Δεν είναι παραγωγική, δεν είναι προοδευτική. Δεν είναι δίλημμα η μορφή αναδιάρθρωσης για τον λαό. Είναι όμως δίλημμα για το καθεστώς στην Ελλάδα και το διεθνές σύστημα, το οποίο πρέπει να επεξεργασθούμε πολιτικά και να μην αδιαφορήσουμε. Μας αφορά όλους η μορφή του νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού, καθώς είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο τρένο με όρους πρακτικής της πολιτικής, ασχέτως πώς ιδεολογικά δομούμε την πραγματικότητα του ταξιδιού.

Θα προτιμούσα, λοιπόν, να αρχίσουμε οι Έλληνες να σκεφτόμαστε λιγότερο σαν πόρνες. Μην θυμώνετε μαζί μου, την αλήθεια λέω: ως πόρνες μας συμπεριφέρνονται διεθνώς και εμείς ως πόρνες αντιδρούμε: ή ως μετανοημένες πόρνες, ή ως πιστές σύζυγοι με το ταμπεραμέντο πόρνης ή ως πόρνες που επιδιώκουν την χειραφέτησή τους. Πρέπει να ξεφύγουμε από την διαλεκτική της πόρνης, από την διαλεκτική της συμφοράς. Καμία συμφορά δεν πάθαμε ακόμη. Και δεν θα πάθουμε αν προσδώσουμε στην λαϊκή πάλη, μορφή ανατροπής του καθεστώτος και εμπέδωσης μιας ηγεμονίας γνήσια προοδευτικών-πατριωτικών δυνάμεων. Αυτές δεν θα τις βρείτε στις δημοσκοπήσεις, υπάρχουν όμως στη κοινωνία, διάσπαρτες σε όλους τους πολιτικούς χώρους και έξω από αυτούς.

Αν η οργανωμένη αριστερά μπορούσε να απαλλαγεί από την διαλεκτική της συμφοράς θα τους συναντούσε (είναι δική της δουλειά να τους συναντήσει και όχι το αντίστροφο), μόνον που έτσι θα μεταμορφωνόταν και η ίδια σε ένα κίνημα, όχι στενά αντικαπιταλιστικό, αλλά σε ένα συνασπισμό απελευθέρωσης της «πόρνης-Ελλάδας», από το παιχνίδι ξένων και ντόπιων νταβάδων, οι οποίοι συγκρούονται αυτή την περίοδο για να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος. Είναι η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που γινόμαστε μάρτυρες εσωτερικών συγκρούσεων στο αμερικανοεβραικό λόμπυ, με αποτέλεσμα να εμπλέκονται και …καμαριέρες, οι οποίες όμως δεν θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο δράμα της πόρνης. Από ότι φαίνεται μάλλον θα του δώσουν διαστάσεις γκραν-γκινιόλ, αν δεν παρέμβουμε δηλώνοντας ότι τα παιχνίδια με το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να σταματήσουν, διότι είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε την ΕΕ και το ΝΑΤΟ αμέσως και να αναζητήσουμε την τύχη μας, αρνούμενοι μαζί με το χρέος και τους παραδοσιακούς μας συμμάχους, που μας κατέστησαν πιόνι στη σκακιέρα του δικού τους παιγνίου αναθεώρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας. Δόξα τω λαώ, η ζωή αρχίζει συνήθως μετά τον θάνατο ενός καθεστώτος που δολοφονούν οι ίδιοι οι κατασκευαστές του.