Η Συρία μάγκες μου δεν είναι μελίσσι..

Και μόνο η ανάμιξη της ελεγχόμενης από μυστικές υπηρεσίες οργάνωσης «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα» (δεν θυμάμαι ποτέ τους δημοσιογράφους να φράζονται από σύνορα πλην ίσως της δικής τους και συνήθως για λόγους επιβίωσης αυτολογοκρισίας) με καθιστά καχύποπτο απέναντι στους εξεγερμένους ειδικά της Συρίας και ως τα σήμερα έχει αυτή η επιφυλακτή μου στάση επιβεβαιωθεί.. Δημοσίευσαν λοιπόν οι τύποι ένα κείμενο ιδιαίτερα ποιητικού περιεχομένου προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τους Ευρωπαϊκούς λαούς απέναντι στο λουτρό αίματος που βεβαίως είναι κατακριτέο το οποίο ρέει σαν ποτάμι στην πολύπαθη αυτή χώρα. «Οι Παλαιστίνιοι μελισσοκόμοι, γράφουν, υπνωτίζουν ρίχνοντας καπνό, τις μέλισσες στα μελίσσια, προκειμένου να συλλέξουν το μέλι, αποφεύγοντας τα επώδυνα τσιμπήματά τους. Η μοναδική, στυγνή βασιλεία που δεν ανατράπηκε εδώ και 15 εκατ. χρόνια! Ισως γιατί στο θρόνο κάθεται βασίλισσα. Καθεστώς αυστηρό, ρόλοι διακριτοί, εργασία χωρίς απολαβές, υποταγή χωρίς εναλλακτική, χρηστικότητα χωρίς ανταπόδοση, αναπαραγωγή χωρίς απόλαυση. Ζωή που κυλά με εργασία, παραγωγή, θάνατο. Το πιο πικρό μεροκάματο, για εργάτριες και κηφήνες, για την πιο γλυκιά ευχαρίστηση. «Είναι μελάνι που πρέπει να τρέξει και όχι αίμα», το σύνθημα που γράφουν, στον τοίχο της πρεσβείας της Συρίας στο Παρίσι, μέλη της οργάνωσης Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα και μοιάζει να απευθύνεται στη μέλισσα-βασίλισσα. Η βασιλεία της οικογένειας Ασαντ κρατάει χρόνια και η παράτασή της, όπως όλα δείχνουν, θα γίνει μόνο με το αιματοκύλισμα κάθε αντικαθεστωτικού πολίτη και τον πνιγμό κάθε φωνής που αρθρώνει λόγο δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Ομως, ο Μπασάρ αλ Ασαντ θα έπρεπε να ρίξει μια ματιά στα εγχειρίδια μελισσοκομίας. Εκεί θα διάβαζε ότι η βασίλισσα-μέλισσα γονιμοποιείται μόνο μία φορά, στην αρχή της ζωής της. Τότε εγκαταλείπει τη φωλιά και πετά στον αέρα συνοδευόμενη από μερικούς κηφήνες. Η «γαμήλια τελετή» και το ζευγάρωμα της εξουσίας γίνεται πάντα στον αέρα. Στο γαμήλιο αυτό ταξίδι η βασίλισσα δεν συνοδεύεται από εργάτριες και είναι ουσιαστικά απροστάτευτη. Αν η βασίλισσα δεν είναι ικανή να αποφύγει ή να συνδιαλλαγεί με τους εχθρούς της, τότε πρέπει να πεθάνει, χωρίς ν' αφήσει κληρονόμους. Τη θέση της θα πάρει κάποια άλλη, που θα αποδειχθεί πιο δυνατή και πιο ικανή. Και μέχρι τότε, η δημοκρατία θα πανηγυρίζει...» Διερωτώμαι τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε όχι ως ουσία (μην παρεξηγηθούμε) αλλά ως ιδεολόγημα η βασίλισσα μέλισσα πάνω στην οποία έχουν οι εργάτριες οικοδομήσει όλη τους την ζωή. Θα υπήρχαν οι μέλισσες; Μήπως αδέλφια αυτοπαγιδευτήκατε στον συμβολισμό σας;