Ξαφνικά φτωχαίνει η γλώσσα.
Ακόμη και οι κατά της κυβέρνησης προσβλητικότεροι των επιθετικών προσδιορισμών μοιάζουν ολίγιστοι εμπρός στην τραγωδία των Ελληνικών οικογενειών που χάνουν τον έναν πυλώνα τους.
Κατά κανόνα τον πατέρα όπως χθες στην Κρήτη.
Το νησί άλλοτε νησί του πλούτου που τώρα οι άθλιοι κυβερνώντες τους χρυσώνουν με τα κόπια τους την θηλιά που θα απαγχονιστούν.
Μοιάζει η κοινωνία των Ανωγείων σοκαρισμένη για τον συγκεκριμένο πενηντάχρονο αλουμινοτεχνίτη που έθεσε τέρμα στην ζωή του από χρέη.
Χρέη που ούτε η σύζυγός του δεν γνώριζε.
Φυσικά ούτε και ο γιός του.
Ένας ακόμη παραγωγικός Έλληνας που φεύγει οριστικά εξ αιτίας των κυβερνητικών δουλικών τα οποία κατ’ εντολή των κατακτητών διαφεντεύουν τον τόπο.
Όλες οι χώρες και σε όλες τις εποχές υπήρχαν ανδρείκελα. Και σε ότι μας αφορά, τα ανδρείκελα αυτά έχουν αναχθεί σε προπατορικό αμάρτημα όλων μας, ίσως γι αυτό μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε υπεύθυνοι όλοι μας, ενώ ένοχοι είναι αυτοί, για να μας δημιουργήσουν συμπλέγματα ενοχής.
Και συνεπώς υποταγής ή προσωπικής αποτυχίας που οδηγεί στην αυτοκτονία.
Παλιό το κόλπο αλλά ως πότε θα πιάνει;
Ως πότε θα τους ανεχόμαστε χάνοντας τ’ αδέλφια μας;
Πότε επιτέλους θα τους θέσουμε τον τράχηλο στον πάγκο του χασάπη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου