Η πολιτική αλητεία

 

Έ, όχι ! Το ανοσοποιητικό σύστημα όσων έχουν ενισχυθεί έστω και με ελάχιστες ρανίδες παιδείας δεν θα μολυνθεί από το ψεύδος των οροθετικών της πολιτικής. Η θελκτική απόφαση του Αρείου Πάγου για την μονιμομοποίηση ορισμένων προ του 2001 συμβασιούχων δεν θα μας εξωθήσει στην αγκαλιά των φορέων της πολιτικής απάτης. Υπό την αυστηρή προϋπόθεση έτσι ότι η κυβέρνηση δεν θα επινοήσει κατά το συνήθειό της τρόπους υπεκφυγής στην εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης (εδώ ο Βενιζέλος έκανε πάρτη με το Σύνταγμα σε σχέση με το Mall) αυτό που θα μονιμοποιηθεί δεν θα είναι παρά ένα μικρό μέρος του συνόλου από τους συμβασιούχους. Και με τους υπόλοιπους τι μέλλει γενέσθαι; Ότι εγένετο ως τα σήμερα αφελή θα με επαναφέρετε στην καθεστηκυΐα τάξη πραγμάτων μας.

Να υποθέσω δηλαδή ότι θα ριχτούν βορά στα σαγόνια της αγοράς. Ανασφάλιστοι εργαζόμενοι των πεντακοσίων ευρώ τον μήνα στην καλλίτερη των περιπτώσεων. Γιατί στην χειρότερη τους αναμένει η κατάθλιψη νούμερο ένα. Ο καναπές της απραξίας. Επειδή η κατάθλιψη νούμερο δύο θα εμπεριέχει τις μηδέποτε υλοποιηθείσες υποσχέσεις υπουργών βουλευτών και άλλων τινών πολιτικών ψιλοπαραγόντων για την τακτοποίηση του αιτούντος εν ευθαίτω χρόνω. Αυτό κάποτε ονομαζόταν πολιτική πελατεία. Εγώ πάντοτε το χαρακτήριζα πολιτική αλητεία.

Μόνο που σήμερα τη συνενοχή μας δημόσιο γιοκ. Ξεπουλιούνται αντιστάσεως μη ούσης τα πάντα και σε τιμές ευκαιρίας καθώς τονίζει κι ο κατά τον Πάγκαλο εκτοξευτήρας γιαουρτιών Αλέξης Τσίπρας. Αρχής γενομένης από τα ασημικά φτάσαμε ήδη στα βασικά και εν ανεπαρκεία αγαθά. Την ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ. Φως, νερό, το τηλέφωνο μας έχει τελειώσει από καιρού κι όσο για το νερό κατέχουμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Είμαστε μια από τις δύο χώρες στις οποίες αυτό έχει παραχωρηθεί σε ιδιώτες! Εμείς και το Πακιστάν. Λες και μετέφεραν με τις στάμνες από τα χωριά τους. Για να μας καταστήσουν αυθαίρετους που χρήζουν οικονομικού αντιτίμου για να νομιμοποιηθούν.

Μας απομένουν οι ιδιώτες. Όμως ποιοι ιδιώτες; Αυτοί οι μικρομεσαίοι που κατά την κακήν κακώς έξοδό τους προς το άγνωστο καλύφθηκαν από  το άπειρο σύμπαν των μεγαλουπόλεων και αφού προηγουμένως διέγραψαν οριστικά την προηγούμενη επαγγελματική διεύθυνσή τους, ή μήπως εκείνους τους κρατικοδίαιτους εργολάβους των δημόσιων φιλέτων που τα «κονόμησαν» μπιρ παρά από τις αδελφές ψυχές των κατοίκων του Μαξίμου; Τους πρώτους ξεχάστε τους έτσι κι αλλιώς.  Όσο για τους δεύτερους αν δεν απατώμαι είναι εκείνοι που στο όνομα του ανταγωνισμού επέβαλαν στις μειοδοτικές κυβερνήσεις μας, την δραματική μείωση του προσωπικού των δημόσιων επιχειρήσεων τις οποίες θα λάβαιναν (με το αδιαφανές αζημίωτο) ως δώρο της προσωπικής τους φιλίας από το γκοβέρνο. Θυμάμαι έναν από δαύτους που είχε εκτελεστεί από την 17^η Νοέμβρη, να έχει υπογράψει ότι δεν θα απολυόταν ουδείς στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για να εκδιώξει από την επομένη περισσότερους από πεντακόσιους εμπειρότατους και παραγωγικότατους τεχνίτες. Εκείνος όμως δικάστηκε και καταδικάστηκε δίχως την παραμικρή ενοχή αφού άλλοι ήταν οι δράστες του εξευτελιστικού από μαρασμό θανάτου εκατοντάδων εργατών. (αυτός αγόραζε άλλοι ξεπουλούσαν) . Ζουν ακόμη ανάμεσά μας σαν τα el του Λιακόπουλου. Αυτούς ποιος θα τους δικάσει;

Ευγένιος Ανδρικόπουλος