Ήταν για μια ακόμη φορά ένα όνειρο. Ή το όνειρο χωρούσε στο παιχνίδι της.. Με κατοχή μπάλας πλέον του 71% ακόμη και όταν η μισητή για την ιστορία της Ρεάλ έπαιζε με 11 παίχτες, γεωμετρούσε όλο το γήπεδο κατά βούληση έτσι ώστε οι χρυσοκάνθαροι δήθεν της Μαδρίτης να μοιάζουν με θεατές που πλήρωσαν εισιτήριο να παρακολουθήσουν το παιχνίδι των αντιπάλων τους. Η ομάδα του λαού της και όχι του προέδρου της εντυπωσίασε τους πάντες θέτοντας σε αγαστή συνεργασία το ομαδικό πνεύμα με την ατομική πρωτοβουλία παρουσιάζοντας ένα σύνολο τουλάχιστον ισάξιο εκείνου του υπέροχου Άγιαξ κατά την δεκαετία του 70. (Άλλωστε οιοδόμημα του Κρόϊφ είναι..) Με παίκτες που κάλυπταν δημιουργικά όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και που παρά το συχνά πυκνά αντιαθλητικό παιχνίδι (για το οποίο δυστυχώς αποβλήθηκε μόνο ο Πέπε ενώ παρέμεινε ο Ράμος) απέδειξε πως το ποδόσφαιρο, αυτό το ποδόσφαιρο δικαίως κρατά τα σκήπτρα όλων των αθλημάτων. Αλλά και κάτι ακόμη. Το σπουδαιότερο. Ότι δεν χρειάζεται να περιφέρεσαι στις διεθνείς αγορές με μια τράπεζα πίσω σου για να αγοράζεις μερικούς υπερεκτιμημένους τίποτα όπως ο Ρονάλντο. Τους γαλουχείς στις ακαδημίες σου στο πνεύμα της ομάδας και τους υποτάσσεις στο σύμβολο της φανέλας. Για να νοιώθουν το βάρος της όταν θα βγαίνουν ενώπιον των οπαδών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου