Εδώ δεν είναι Παρίσι

Χιλιάδες ήταν οι Αθηναίοι που την περασμένη Κυριακή στην πλέον κρίσιμη ώρα μεταξύ 12.00 και 15.00 το μεσημέρι εγκλωβίστηκαν στο κέντρο μιας λουσμένης από βροχή Αθήνας που οι ποδηλατικοί γύροι, εκατό, εκατοντριάντα ποδηλατών, την είχαν κόψει στα δύο. Συνέπεια αυτών ήταν τα νεύρα να τινάξουν τους πόρους του δέρματος σαν πευκοβελόνες και να έφτανε ακόμη και μια τυχαία ματιά στον απέναντι οδηγό για να συγκρουστείτε μετωπικά. Ποδηλάτης είμαι και εγώ αλλά η ετσιθελική επιχείρηση επιβολής ενός μέσου που λόγω γεωλογικής διαμόρφωσης της πρωτεύουσας καθίσταται απαγορευτική η καθολική του χρήση φαντάζει σαν την σπορά οπωροκηπευτικών στην κορυφή ενός βραχώδους όρους. Από την άλλη η αυτοκίνηση είναι πράγματι δυναστική μα αναπόφευκτη γι αυτό και συμβουλεύω τον πρόεδρο της ποδηλατικής ομοσπονδίας να είναι μετριοπαθέστερος ή συγκαταβατικόττερος στις δηλώσεις του περί της μηδενικής ανοχής των Ελλήνων οδηγών απέναντι στους ποδηλάτες. Όντως δεν είναι ανεκτικοί ως από το δίκαιο, ηθικό και νομικό, επιβάλλεται γιατί απλώς δεν κινούνται κατά μήκος της επίπεδης Ellisee των εκατό μέτρων πλάτους για να αισθάνονται άνετα και χαλαροί. Είναι μονίμως σφιγμένοι και δίνουν μια καθημερινή μάχη ώσπου να αγγίξουν τον προορισμό τους. Καλό είναι το ποδήλατο αλλά για τα προάστια και λόγους υγιεινής διαβίωσης.