ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

 Δουλειά δεν είχε ο διάβολος κι έκανε αλογάκι τον μπαμπά του.. Αφορμής δοθείσης του βίντεο του Δημήτρη Λάγιου από το μυθικό τραγούδι της Υακίνθης, ήρθαν στον νου παρόμοιες δικές μου εικόνες από την Σέριφο. (Το πόδι μου στο παραπλεύρως εξ όλοις και προ όλοις νησί -των δικαιωματιστών και της τσιφτετελορόκ, της Μυκόνου, πλην μιας δυο φορές επαγγελματικα, ψυχαγωγικά δεν το πάτησα ποτέ..) 

 

Έσερνα έτσι όπως κι ο Δημήτρης αλλά κι ο καθείς  εξ ημών (δεν ήταν και δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο ενός) τα πόδια μου, στη μεταφορά της αβάσταχτης ..ελαφρότητας από το είναι του τρίτου μου γιου.. Κι αυτός να με μαστιγώνει.. Με την μαμά του σε κατάσταση εκδικητικής ηδονής για τον «βασανισμό» μου, επειδή επιτέλους ψάχνοντας μια ζωή τον τέλειο άντρα, τελικά τον γέννησε!! 

Τερματικός σταθμός της ..τρυφερής αυτής πορείας το σκάφος μου για την επιστροφή στην βάση παραμονής, την Αμοργό. Διασταυρωνόμενος έτσι και πριν από λίγο με την εικονα μας, διερωτώμαι αν υψώνοντας τα τρυφερά πλάσματά μας στους ώμους ιππαστί, μας καθοδηγούν ή τα καθοδηγούμε.. 

Δεν ήμουν καθόλου βέβαιος ότι ήξερα κι εγω που ακριβώς θα αποφάσιζε να ξεπεζέψει ο καβαλάρης μου που χοροπηδούσε σαν γιογιό με τον γονικό μαζοχισμό στο απόγειό του. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να ρουφώ ηδονικά κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, από τα παιχνιδίσματά του πάνω στους ώμους μου. 

Το γάργαρο ανέμελο γέλιο του υπό την ομπρέλα της προστασίας μου, ήταν η βαθιά ανάσα μου.. Το οξυγόνο μου. Σαν ουράνια μελωδία έφτανε στ' αυτιά μου. Μα κατά κανόνα κάπου εκεί καραδοκεί η χαρμολύπη. Που έβγαζε ως σάτιρος το πρόσωπό της για να μου υποδηλώσει πως το μέλλον ήταν άδηλο ως εισέτι μη φορολογητέα ύλη. 

Τα μαύρα στίγματα στο βαθύ μπλε του ελληνικού ουρανού είχαν ήδη διαφανεί και η απόσβεσή τους δεν εξαρτάτο αποκλειστικά από μένα.. Αλλά από μια γενιά που αποδείχθηκε ελλιπής, ανεπαρκής, ωχαδελφιστική σε πολιτικό κώμα που το μόνο που υψώνει πλέον στους ώμους είναι οι ενοχές της. Κι αυτή η γενιά ήταν η δική μου. Η δική μας. Και το αμείλικτο δίλημμα εμπρός μας είναι: Αν είχαμε όλα όσα έχουν συμβεί ανθιστεί, θα υποτασσόμασταν στο εγωιστικό συναίσθημα της απόκτησης απογόνων;