ΠΟΥ ΗΤΑΝ...

 

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Ακούω σήμερα πλείστους όσους γνωστούς και μη εξαιρετέους να σπαράσσουν ως μοιρολογίστρες

επί του λαϊκού πτώματος που : Είτε δια της παραλείψεως είτε δια της συνέργειάς τους κατέληξε.

Που ήταν όλοι αυτοί όταν στον παγωμένο βορά ψηφιζόταν το ευρωσύνταγμα του στυγνού ανταγωνισμού και η λευκή βίβλος της μαύρης «απασχολησιμότητας;» Γιατί με το πρώτο διαχεόταν η ατομική αντίληψη του μοτίβου μιας ζούγκλας -«ο θάνατός σου η ζωή μου»- και με το δεύτερο αυτός που απελευθερωνόταν ήταν ο εργοδότης από την υποχρέωση να μισθοδοτεί τον εργαζόμενο.

Κρατούσαν μήπως ομπρέλα όταν έβρεχε ο Ντελόρ και οι απόγονοί του πακέτα με αντίτιμο τη καταστροφή της ελληνικής παραγωγής;Γιατί αυτό σήμαινε πως: Η Ελλάς εξήγαγε θέσεις εργασίας και εισήγαγε από το ευρωκωλοχανείο επιδοματική ανεργία..  Εξ' όσων αποδείχθηκαν κρατούσαν όντως ομπρέλα αλλά ανακούρκουδα.  Διασωλημένη από το λούκι της με τα προσωπικά τους χρηματοκιβώτια .. Από υπερκομματικές μαριονέτες της πολιτικής, ως λακέδες συνδικαλιστές και κοτζαμπάσηδες της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Που ήταν όλοι αυτοί όταν οι καταθετικές τράπεζες, σήματος δοθέντος από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, συγχωνεύτηκαν εν μία νυκτί με τις επενδυτικές, ρισκάροντας εν ονόματι του φθηνού χρήματος τα κόπια των καταθετών, με τις γνωστές χρηματιστηριακές οδύνες;

Που ήταν όλοι αυτοί όταν οι ίδιες τράπεζες δια μέσου της δημιουργικής λογιστικής αιχμαλώτιζαν κράτη ολόκληρα ως να ήταν προσημειωμένα οικόπεδα; Δεν ήξεραν δεν ρωτούσαν για το είδος της μούφας που παρέπεμπε ο όρος δομημένο ομόλογο και πως τα χρηματιστήρια είχαν μετεξελιχθεί σε πρακτορεία στοιχηματικού τζόγου και όχι επενδυτικών καταγραφών;

Και εν τέλει που ήταν όλοι αυτοί όταν ξανά μανά οι τράπεζες από την δεσμευτική υποχρέωση της παροχής δανεισμού ένα προς τρία (ένα κατέχω τρία δανείζω) διόγκωσαν την απάτη σε ένα προς τριάντα τρία, αυξάνοντας έτσι τη χρηματοπιστωτική τσιχλόφουσκα κατά 32 φορές; Για να καταλήξει μονοτελειακά σε ένα τεράστιο μπαλόνι; Ποιος δανείζει χρήματα που δεν έχει εκτός και αν το χρήμα είναι λογιστικό. Ακριβώς. Όπως το ευρώ.

Και ήξεραν και γνώριζαν. Γιατί αθώοι έλληνες πλην των αναλφάβητων δεν υπάρχουν. Άπαντες ψώνιζαν και ψωνίζονταν στις υπεραγορές αλλά ουδείς διερωτήθηκε πως διάβολο αγοράζω ντομάτα πολωνίας πατάτα μοζαμβίκης καλτσόν ινδίας πουκάμισο κινας  κρέας αργεντινής  και λάδι γερμανίας. 

Ουδείς ενοχλήθηκε από την απουσία των μυθικών ηλεκτρικών συσκευών ελληνικής εξ ολοκλήρου παραγωγής Ιζόλα Πίτσος Εσκιμό οι οποίες εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας; 

Άπαντες περνούσαμε την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Σκαραμαγκά για την θερινή μας ραστώνη στη Πελοπόννησο, αλλά ουδείς εκ των υποχρεωμένων στη φιλυποψία προβληματίστηκε στη θέα των υμιβυθισμένων μέσων παραγωγής της; 

Ποια εν τέλει είναι η εξίσωση; Πως ο παρανομαστής στη κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας είναι ο γνωστός ένας, το κεφάλαιο δραγάτης, με τους αριθμητές πολιτικούς εναλλασσόμενους ως μαριονέτες στο κουκλοθέατρο της βουλής.. Το ρόλο του άγνωστου Χ θα τον απέδιδα στον λαό αν ο λαός ήταν λαός και όχι όχλος.