Ο ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΓΑΒΓΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΦΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΑΓΚΩΣΕΙ!...

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΠΟΥ ΓΑΒΓΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΦΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΑΓΚΩΣΕΙ!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος

Καλές οι λαϊκές παροιμίες, κατανοητά τα στερεότυπα για τον σχηματισμό αναφερόμενης ταυτότητας και την δόμηση προπαγάνδας, αλλά με αυτά δεν κάνεις επιστήμη, ούτε διπλωματία και εξωτερική ή άλλη πολιτική. Κάνεις, ωστόσο, μια μορφή δημοσιογραφίας, η οποία καμιά σχέση δεν έχει με εκείνη που αποσκοπεί στον σχηματισμό ενός προοδευτικού, κριτικού γνωστικού μοντέλου (cognitive model) για τον αποδέκτη. 

Θα έλεγα, αναγνώστη μου, γενικά πως για να σκέφτεται και ενεργεί κάποιος  ώριμα και σοβαρά πρέπει να αναζητεί διαρκώς το φαινομενικά παράδοξο ως προς το στερεότυπο / στερεότυπα που ορίζει / ορίζουν την ίδια την δική του αντιληπτική δομή. Η ζωή - όπως ασφαλώς και η ιστορία -  εξελίσσεται μέσω μιας διαδικασίας ανατροπής επαναλαμβανόμενων στερεοτύπων.

Η ζωή υπάρχει για να διαψεύδει γενικευμένες προκαταλήψεις που θεωρούνται αλήθειες, οι οποίες εμφανίζονται να αποκρυσταλλώνουν την λαϊκή σοφία. Το πραγματικά σοφό είναι να χαράζεις την πολιτική και την στρατηγική σου λαμβάνοντας υπόψιν πως κάθε κρίση αφορά στην διάψευση / ανατροπή στερεοτύπων: αυτών που θεωρείς δεδομένες (εμπειρικές) αλήθειες. Το παράδοξο «γράφει» ιστορία… το «σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει» γράφει παραμύθια και κατατείνει στην παραμυθία! Πρόκειται απλώς για νομιμοποιητικές, καθησυχαστικές ή κατευναστικές αφηγήσεις που ενισχύουν ψευδαισθήσεις. Η διαδικασία αυτή είναι που φέρνει την κρίση πιο κοντά, ενώ φαίνεται να αποσκοπεί στην απομάκρυνσή της ή απλώς στην διασκέδασή της. 

Ο τρόπος που η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη σημερινή διπλωματική (τουλάχιστον) κρίση με την Τουρκία, είναι απολύτως απατηλός και άκρως επικίνδυνος. Γίνονται όλα με λάθος τρόπο, σε τέτοιο βαθμό που να απορεί κανείς αν κυβερνά η ηλιθιότητα ή η σκοπιμότητα δημιουργίας μείζονος κρίσης στα ελληνοτουρκικά (και) στην Ελλάδα! Καθώς στην Τουρκία των πολλαπλών αναθεωρήσεων και της «συντεταγμένης αστάθειας» δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως κυβερνά πλέον ο τυχοδιωκτισμός. Καθόλου αβάσιμος, καθόλου έξω από την εξέλιξη των διεθνών πολιτικών, καθόλου παλαβός….αλλά πάντως τυχοδιωκτισμός, ως παράγωγο μιας σοβαρής κρίσης ηγεσίας, ηγεμονίας, δομών και θεσμών της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς συστήματος ασφαλείας.   

Στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών έχω σαφή άποψη την οποία εξέφρασα αρκετές φορές μέσω των δικτυακών μου σημειωμάτων. Πρότεινα εγκαίρως έναν (νέο) μηχανισμό (: μη-πολέμου) αποκλιμάκωσης της αυξανόμενης προστριβής μεταξύ των δύο χωρών και κυβερνήσεων, παράλληλα με μια μεθοδολογία επαναπροσέγγισης. Έγιναν τα αντίθετα, και σε ό, τι αφορά στο θέμα των οκτώ τούρκων αξιωματικών, κυριολεκτικώς ακατανόητα πράγματα από ελληνικής πλευράς, τα οποία αποτελούν σαφή πρόκληση προς τον ίδιο τον Ερντογάν. Ήταν εύκολο και απλό καί τους αξιωματικούς να μην παραδώσεις καί τις σχέσεις σου με την τουρκική ηγεσία να μην χαλάσεις, με κατάλληλους διοικητικούς και δικαστικούς χειρισμούς και διαφορετικό timing, που δεν θα εμφάνιζε τίποτε ως τελεσίδικο. Έγινε και ως προς αυτό το αντίθετο από αυτό που θα περίμενε ένας λογικός άνθρωπος που πιστεύει αυτά που ακούει από την κυβερνητική πλευρά της Ελλάδας. Γιατί άραγε;

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε - ή μάλλον έπραξε τα αντίθετα - για να μην εγκλωβιστεί και σε αυτό το ζήτημα με την Τουρκία;  Είναι, επειδή την έπεισαν υπερφίαλοι εθνικιστές/τουρκοφάγοι πως «σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει», ή μήπως επιχειρεί να επωφεληθεί και η ίδια, εξίσου τυχοδιωκτικώς με την τουρκική ηγεσία, από μια πολεμική ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο χωρών που θα μπορούσε ταχύτατα να μεταβληθεί σε πολεμική σύγκρουση;  Ειλικρινά δεν γνωρίζω και απορώ! Το μόνο βέβαιο είναι πως αν στηρίζονται στο «σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει» θα είναι σίγουρη εθνική τραγωδία, καθώς ο σκύλος που γαβγίζει κάποια φορά μπορεί και να δαγκώσει! Το γνωρίζουμε τόσο οι «συμβιούντες» με σκυλιά, όσο και οι «συμβιούντες» με το πολιτικό φαινόμενο των κρίσεων και την ιστορία…