Λέω ν’ αποχαιρετίσουμε τη μέρα μας με μια φωνή βαθιά,
αντρική, που όταν διασταυρώθηκε με τη
μελωδία του Μάριου Τόκα και τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου παρήγαν ένα σύνολο
που σε παραλύει. Προκαλεί ρίγη σε όλο το σώμα σαν αυτό να
παραδόθηκε στη μαγεία του.. Κι όταν εκεί κάπου στο ρεφρέν έρχεται το μεγαλείο
της προσφοράς στη φράση «δεν κλαίω γι αυτά που μου έχεις πάρει ούτε γι αυτά που
μου έχεις αρνηθεί, μούχεις χαρίσει ένα φεγγάρι γαλάζιο ανείπωτο βαθύ», τότε ο
νους ξεφεύγει από την ύλη και καταλαβαίνει
τι τελικά είναι πανάκριβο στη ζωή κι ας μην έχει μάζα αδρανείας. Η αγάπη.
Η συντροφικότητα. Ο έρωτας. Η ίδια η ζωή.. Γιατί έχει
αντιθέτως μια ηλεκτροφόρα αύρα που προκαλεί σημάδια ανεξίτηλα σε αυτό που όλοι
ονομάζουν υποσυνείδητο κι εγώ βιβλίο προσωπικό που το γράφουν κατά τη διάρκεια της ζωής,
η παιδεία τα βιώματα και οι εμπειρίες σου. Και κάτι τέτοια τραγούδια μοιάζουν
με σελιδοδείκτη που σε παραπέμπουν κατά
κανόνα σε δυσάρεστους απολογισμούς.. Καλή τύχη..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Κλύδωνα εγώ σε ανακάλυψα πρόσφατα από το FB.. Είσαι μακράν το καλλίτερο μπλοκ.. Σε κείμενα, σε ιδέες, σε πολιτικές θέσεις, σε συναισθήματα, σε κοινωνικές αναφορές σε ότι κι αν ανεβάζεις το αναδεικνύεις.. Τα γράφω με την ευκαιρία του καλογιάννη και του κειμένου που προλογίζεις το τραγούδι..Πραγματικά χαίρομαι που υπάρχεις
Κατερίνα Μυστακοπούλου
Δημοσίευση σχολίου