Η ΜΠΛΟΦΑ ΔΕΝ ΕΠΙΑΣΕ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Θα είμαι ο τελευταίος που θα ευχόταν την αποτυχία της νέας κυβέρνησης δεδομένου ότι έστω και ένα μέτρο  από τα χαμένα εδάφη του πρόσφατου ταξικού πολέμου μεταξύ των εργαζομένων και των δυναστών τους ν’ ανακτηθεί ,θα καταγραφεί στα θετικά της παρουσίας της.. 

Δυστυχώς όμως οι επιφυλάξεις που κρατούσα προ του όρκου της στο Προεδρικό Μέγαρο άρχισαν τώρα να μετασχηματίζονται σε βεβαιότητες για την αποτυχία της. Όχι γιατί δεν το θέλει, αλλά γιατί δεν μπορεί ούτε καν να μπλοφάρει στο πόκερ που αποφάσισε να παίξει ο Βαρουφάκης με τους τοκογλύφους. Διότι παίζει με χαρτιά σημαδεμένα. 


Οι θεσμοί του Ευρωμπορντέλου στους οποίους ομνύουν άπαντες οι του Σύριζα επί παραδείγματι, είναι δεδομένοι, σε αυτό το σημείο, που ακόμη και η ανορθόδοξη εκμετάλλευσή τους κινητοποιεί αυτομάτως τους μηχανισμούς ανάσχεσής της. Βγήκαν ο πρωθυπουργός και αυτός ο ιδιόμορφος υπουργός οικονομικών στη περιφέρεια του ευρωμπορντέλου, προκειμένου κατά τα πρότυπα των Οθωμανών να συστήσουν συμμαχίες έτσι ώστε να πολιορκήσουν τον πυρήνα των τοκογλύφων για ν’ αποσπάσουν την αποδοχή ή την παραδοσή του στο μεγάλο όραμα του Τσίπρα. 

Την άλωση της πόλης με τη διαγραφή του χρέους. 

Μα είχαν γνώση οι φύλακες. Η Πόλη της Αυτοκρατορίας, οι Βρυξέλλες, ελέγχει απολύτως τη περιφέρεια έτσι που η μία Νομαρχία μετά την άλλη άδειαζαν το Ελληνικό ασκέρι ως από ανατρεπόμενο φορτηγό. 

Το νιώσαμε στην γενικόλογη αντίδραση του Σαπέν – περάστε αύριο που μπορεί να ξημερώσει μια καλλίτερη ημέρα- την κάθετα αρνητική του Ραχόϊ και την σαρκαστική διάθεση του Όζμπορν από τον Τύπο που τον εκφράζει. Προϊόντος έτσι του χρόνου – των ωρών επί το ακριβέστερο- άρχισαν οι Τσίπρας και Βαρουφάκης να μαζεύουν τα θέλω τους και από τη διαγραφή του χρέους περάσαμε στη σκληρή διαπραγμάτευση για να επιτευχθεί εν τέλει η επιμήκυνση που εδώ και καιρό είχαν με κάποιο τρόπο προτείνει και οι τοκογλύφοι στο ανδρείκελό τους, τον Σαμαρά. 

Μια επιμήκυνση που ελάχιστα θα απέχει από το PSI με το οποίο αν θυμάστε κουρεύτηκαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία και οι μικρο-ομολογιούχοι, δίχως ο Βενιζέλος να έχει ακόμη από τον εισαγγελέα κληθεί. Αντιθέτως μοιράζει συνεντεύξεις αυτοαπαλλαγής όπως η χθεσινή. Κι όλ’ αυτά παρά την δημόσια στήριξη του υπερατλαντικού συμμάχου ο οποίος στο μεταξύ είχε λάβει τις διαβεβαιώσεις αποπληρωμής του Ελληνικού χρέους σε μια από τις διεθνείς τραπεζιτικές γιάφκες του. Το ΔΝΤ.

 Ο λόγος ωστόσο της συγκεκριμένης απαξίας προς το πρόσωπο του νέου Έλληνα πρωθυπουργού δεν εντοπίζεται μόνον στην αποκλειστική χρήση των Ευρωενωσιακών θεσμών. Βρίσκεται στο ότι αυτός- ο πρωθυπουργός- και το πολιτικό σχήμα που τον πλαισιώνει δεν αντανακλά τη λαϊκή δυναμική αλλά τη λαϊκή ψήφο. Και η μεταξύ τους διαφορά είναι μεγάλη αν όχι τεράστια επειδή στη δεύτερη περίπτωση – της λαϊκής ψήφου- η εντολή είναι πόλεμος δι αντιπροσώπων, ενώ η πρώτη προϋποθέτει τη «καθολική» κινητοποίηση όλου του «ορθοδόξου» και μη πληθυσμού της Ελλάδας. 

Γνωρίζουν δηλαδή οι σύγχρονοι Κάϊζερ των Βρυξελλών ότι ο λαός δεν είναι διατεθειμένος να βγει στους δρόμους της φωτιάς και πως η απελευθέρωσή του (μερική ή ολική) από τα σύγχρονα οικονομικά δουκάτα, έχει ανατεθεί εργολαβικά στα πολιτικά πρόσωπα που τον αντιπροσωπεύουν. Αυτή είναι και η Αχίλλειος πτέρνα τους. 

Κάτι που διαχέεται δημόσια από την ευκολία που οι Κελτογαλατοβησιγότθοι ξηλώνουν πολιτικά τη προσωπικότητά τους λεπτό το λεπτό και που τους βεβαιώνει, ότι δεν θα χρειαστεί να παίξουν τα ρέστα τους προκειμένου να μην εξέλθει του Ευρωμπορντέλου η εν ονόματι Ελλάς αποικία τους, στη λογική του αποθανέτω η ψυχή του μετά των άλλων φίλων και όχι αλλοφύλλων.