Η κατατεμαχισμένη αριστερά ..

..και ο Πασόκος με τα πολιτικα Φώτης Κουβέλης

Από τον Ευγένιο Ανδρικόπουλο

Ανατριχιάζω γιατί οσφραίνομαι την αποφορά του ανεπανόρθωτου.. Το κατά την λατινική divide et impera ή divide ut regnes και επί της δικής μας καθαρεύουσας διαίρει και βασίλευε.


Με την αριστερά κατακερματισμένη κοινωνική ανάταξη δεν θα υπάρξει. Πλέον είναι ηλίου φαεινότερο.


Βυθιζόμαστε καθημερινά στον βούρκο του τοκογλυφικού καθεστώτος και ο ΠΑΣΟΚΟΣ με πολιτικά Φώτης Κουβέλης για παράδειγμα, εκστασιασθείς από τους πλασματικούς αριθμούς μιας δημοσκοπικής απάτης,
δηλώνει ότι τα ποσοστά της αριστεράς δεν γίνεται να αθροιστούν, ωσάν ο ίδιος να υπήρξε έστω και για μια πολιτική στιγμή στην ζωή του αριστερός,

την Αλέκα ως ένα βαθμό δικαίως, να απαιτεί πιστοποιητικό σοσιαλιστικής νομιμοφροσύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ που με την σειρά του δια του Αλέξη εμφανίζει μια ακατανόητη επιμονή στο θολό πλέον όραμα μιας Ευρώπης των λαών, όταν αυτοί,
(οι λαοί)
έχουν συνθλιφτεί κάτω από την μπότα του φασίστα -Ευρωπαίου κατά τα λοιπά- τραπεζίτη.


Μέρες από την δεκαετία του 30 μυρίζει η ατμόσφαιρα.

Τότε που το πανίσχυρο εργατικά SPD
(γερμανικό σοσιαλιστικό κόμμα κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ ή σαν την ονείρωξη του Κουβέλη )
επικυρώνοντας το επιβαρημένο πολιτικό του παρελθόν για τις συμμαχίες του με τους Ναζί, -πολιτική καταγωγή του ΛΑΟΣ-, δολοφόνους της Ροζας Λούξεμπουργκ, ), όχι μόνον μετείχε ενόπλως στην καταστολή των λαϊκών κινημάτων,
αλλά επικρότησε την διαδοχή τού -αντίστοιχου Παπαδήμου της Παπαδημοκρατίας- Χίντεμπουργκ από τον Χίτλερ.


Η ιστορία απόδειξε  πως η αδράνεια  του Λαϊκού Μετώπου που κυβερνούσε την Ισπανία το 1936, εμπρός στην κατάληψη από τον φασίστα Φράνκο της Ισπανικής αποικίας του Μαρόκου δεν τους προέκυψε από πολιτική αμηχανία αλλά απο δολιότητα.
Επειδή όταν κόντρα  στην ηγετική απραξία πήρε η εργατική τάξη την κατάσταση επ’ ώμου και με προεξάρχουσα την Βαρκελώνη οργάνωσε πολιτοφυλακές άμυνας, καταλαμβάνοντας ταυτοχρόνως τα μεγάλα εργοστάσια τις τράπεζες και μοιράζοντας την απαλλοτριωμένη γη στους αγρότες,
 η ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου δια του political correctly, την "πολιτικά ορθή" θέση της έναντι της συνεργασίας σοσιαλιστών - κομμουνιστών και φιλελεύθερων και προκειμένου να μην αναστατωθεί η συμμαχία αυτή,
όχι μόνο δεν συμπαρασταθηκε στις λαϊκές νίκες, 
αλλά απεναντίας έστρεψε τα καλύτερα στρατιωτικά της τμήματα εναντίον των επαναστατών. Και πότε; ‘Όταν ο Φράνκο απειλούσε την χώρα!


Δεν συνέβη όμως το ίδιο και στην Γαλλία του 1934, όταν υπό το σύνθημα Ενότητα-Ενότητα Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές διέλυσαν τους Γάλλους φασίστες τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους στο Παρίσι δίνοντας το έναυσμα για κοινή δράση στην χώρα αυτή συνέπεια της οποίας είναι οι σημερινές δημοκρατικές ευαισθησίες των Γάλλων αλλά και το παραδειγματικό κοινωνικό τους κράτος. Μόνο που την ενότητα την είχε επιβάλλει ο λαός και όχι η ηγεσία..


Δεν είναι του στυλ μου γενικώς αλλά όπως και προηγουμένως κλείνοντας θα αποτολμήσω να παραφράσω με σύγχρονους όρους μια αποστροφή -πολιτικό ορόσημο- του Τρόκσκυ που διάβασα στο jungle-report:


«Ο βασικός κορμός των στρατών του μνημονίου αποτελείται από τους τρομοκρατημένους μικροαστούς και τα νέα μεσοστρώματα. Στο επίπεδο της εκλογικής στατιστικής, χίλιοι ψήφοι στους φασίστες δηλαδή στους μνημονιακούς και τα αφεντικά τους, ζυγίζουν όσο χίλιοι ψήφοι στους αντιμνημονιακούς αγωνιστές και τους αληθινούς κομμουνιστές... Στη ζυγαριά όμως της επαναστατικής πάλης, χίλιοι απειλούμενοι ή ήδη εξαθλιωμένοι εργάτες σε ένα εργοστάσιο αντιπροσωπεύουν μία δύναμη εκατό φορές μεγαλύτερη. Ο κύριος όγκος των δήθεν ρεαλιστών υπέρμαχων του μνημονίου, αποτελείται από ανθρώπινα σκουπίδια.»


Προς το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ ( ο πασόκος με τα πολιτικά Φώτης Κουβέλης μ’ αφήνει παγερά αδιάφορο) η συγκεκριμένη επωδός, αν φυσικά αφουγκράζονται τον λαϊκό σφυγμό..